
دوربینهای کنترل سرعت و چراغ قرمز: راهکاری برای کاهش تصادفات مرگبار در نیویورک
گزارش تحلیلی انستیتو منهتن درباره کاربرد هوشمندانه دادههای دوربینهای نظارتی
نویسنده: نیکول گلیناس (محقق ارشد)
تاریخ انتشار: سال ۲۰۲۴
موسسه: انستیتو منهتن
لینک اصلی گزارش (انگلیسی) از اینجا
مقدمه گزارش
این داستان غمانگیز، که در گزارش انستیتو منهتن به آن اشاره شده، نقطه عطفی در بحث درباره نحوه استفاده از دادههای دوربینهای نظارتی برای پیشگیری از تصادفات مرگبار است. نیویورک بیش از دو دهه است که از دوربینهای کنترل سرعت و چراغ قرمز استفاده میکند و موفقیتهای چشمگیری در کاهش تصادفات داشته است. تعداد تلفات از ۷۰۱ مورد در سال ۱۹۹۰ به ۲۰۶ مورد در سال ۲۰۱۸ کاهش یافته است – موفقیتی که حتی در زمانی که آمار تصادفات در سطح ملی رو به افزایش بود، ادامه داشت. اما از سال ۲۰۲۰، همه چیز تغییر کرد. همزمان با همهگیری کووید-۱۹ و کاهش حضور پلیس در خیابانها، رفتارهای پرخطر رانندگی افزایش یافت. در سال ۲۰۲۲، تعداد قربانیان به ۲۶۱ نفر رسید و در سال ۲۰۲۳ به ۲۶۲ نفر افزایش یافت. این آمار نشاندهنده بازگشت به عقب و از دست رفتن دستاوردهای یک دهه تلاش برای ایمنسازی خیابانهای نیویورک است.
نکته تأملبرانگیز این است که شهر تمام ابزارهای لازم برای پیشگیری از چنین فجایعی را در اختیار دارد. دوربینهای نظارتی هر روز هزاران تخلف را ثبت میکنند و الگوهای رفتاری رانندگان پرخطر را نشان میدهند. با این حال، مانند مورد خودروی قاتل آپولین کوچک، این دادهها اغلب تنها پس از وقوع فاجعه مورد توجه قرار میگیرندحال سوال اینجاست: چگونه میتوان از این حجم عظیم داده برای نجات جان انسانها استفاده کرد؟ چطور میتوان خودروهای پرخطر را قبل از آنکه فاجعهای رخ دهد، از خیابانها حذف کرد؟ گزارش انستیتو منهتن در پی پاسخ به این پرسشهای حیاتی است و راهکارهایی ارائه میدهد که میتواند سالانه جان دهها نفر را نجات دهد.
پیشینه و زمینه قانونی
بر اساس این گزارش، نیویورک یکی از ۲۲ ایالتی است که استفاده از دوربینهای نظارتی برای اعمال قانون ترافیک را مجاز میداند. طبق این گزارش، برنامه دوربینهای چراغ قرمز در سال ۱۹۹۴ آغاز شد و امروز ۱۵۰ تقاطع را به صورت ۲۴ ساعته تحت پوشش قرار میدهد. در سال ۲۰۱۳، مجلس ایالتی گامی فراتر برداشت و به شهر اجازه داد تا در مناطق مدارس نیز دوربینهای کنترل سرعت نصب کند. این برنامه تا سال ۲۰۲۲ به ۷۵۰ منطقه گسترش یافت. بر اساس قوانین ایالتی، جریمههای صادر شده توسط این دوربینها با جریمههای صادر شده توسط افسران پلیس متفاوت است. از آنجا که دوربینها تنها قادر به شناسایی پلاک خودرو هستند، جریمهها برای خودرو صادر میشود نه راننده. به همین دلیل، این جریمهها منجر به ثبت نمره منفی در گواهینامه رانندگی نمیشود و در سوابق بیمهای راننده نیز تأثیری ندارد.
تحلیل وضعیت فعلی و چالشهای موجود
گزارش اذعان دارد که از اوایل سال ۲۰۲۰، رانندگی خطرناک به طور قابل توجهی افزایش یافته است. این افزایش بخشی از یک روند ملی کاهش نظارت پلیسی و افزایش رفتارهای ضداجتماعی بوده است. آمارها نشان میدهد که تعداد مرگ و میر ناشی از تصادفات به ۲۶۱ مورد در سال ۲۰۲۲ و ۲۶۲ مورد در سال ۲۰۲۳ رسیده است، که نشاندهنده افزایش ۲۷ درصدی نسبت به پایینترین آمار ثبت شده است. همچنین گزارش نشان میدهد که شهر از سال ۲۰۲۰ توقفهای ترافیکی پلیس را به شدت کاهش داده است. در این سال تنها ۵۱۰,۰۰۰ توقف ثبت شده که این رقم تقریباً نصف ۹۸۵,۰۰۰ توقف ثبت شده در سال ۲۰۱۹ است. حتی تا نوامبر ۲۰۲۳، توقفهای ترافیکی تنها به ۷۰ درصد سطح سال ۲۰۱۹ بازگشته است.
موفقیتها و دستاوردها
علیرغم چالشهای موجود، گزارش به موفقیتهای قابل توجه سیستم دوربینها اشاره میکند. دوربینهای چراغ قرمز موفق شدهاند تصادفات T-bone را ۸۰ درصد کاهش دهند. در مسیرهای دارای دوربین کنترل سرعت، جراحات ناشی از تصادفات ۳۵.۳ درصد کاهش یافته است، در حالی که این کاهش در مسیرهای بدون دوربین ۲۸.۶ درصد بوده است. پس از گسترش پوشش ۲۴ ساعته دوربینها در اواسط سال ۲۰۲۲، مرگ و میر در مناطق تحت پوشش ۲۵ درصد کاهش یافته است.
تحلیل رفتار رانندگان
گزارش تحلیل جامعی از رفتار رانندگان ارائه میدهد. در سال ۲۰۲۲، نزدیک به ۶.۴ میلیون جریمه توسط دوربینها صادر شده که مربوط به کمتر از ۲.۵ میلیون پلاک منحصر به فرد بوده است. از این تعداد، ۴.۹ میلیون جریمه به کمتر از ۱.۸ میلیون پلاک ثبت شده در ایالت نیویورک تعلق داشته است. نکته قابل توجهی که گزارش به آن اشاره میکند این است که اکثر رانندگان پس از دریافت یک یا دو جریمه، رفتار خود را اصلاح میکنند. آمارها نشان میدهد که ۴۸ درصد از پلاکها فقط یک جریمه دریافت کردهاند و ۲۱ درصد دیگر بیش از دو جریمه نداشتهاند. در مجموع ۸۶ درصد رانندگان چهار جریمه یا کمتر دریافت کردهاند. با این حال، تنها ۱۴.۲ درصد از خودروهای جریمه شده مسئول ۴۶ درصد کل جریمهها بودهاند.
تحلیل تصادفات مرگبار
گزارش بر اساس تحلیل ۱۴۲ تصادف مرگبار در سال ۲۰۲۲ که منجر به مرگ ۱۴۲ نفر شده، یافتههای مهمی ارائه میدهد. از این تعداد، ۶۱ نفر عابر پیاده، ۳۸ نفر سرنشین خودرو، ۲۴ نفر موتورسوار، ۸ نفر دوچرخهسوار و ۱۱ نفر راکب وسایل نقلیه موتوری دیگر بودهاند. تحلیلها نشان میدهد که در ۶۳ درصد از این تصادفات، حداقل یک خودرو سابقه جریمه داشته است. این خودروها مجموعاً ۷۷۲ جریمه دریافت کرده بودند که شامل ۱۳۳ مورد تخلف چراغ قرمز و ۶۳۹ مورد تخلف سرعت بوده است.
راهکارهای پیشنهادی
چندین راهکار اساسی برای بهبود وضعیت پیشنهاد شده است:
نخست، پیشنهاد میشود که جریمهها پس از دو تخلف اول به صورت تصاعدی افزایش یابد. به این ترتیب که جریمه سوم ۱۰۰ دلار، جریمه چهارم ۲۰۰ دلار، جریمه پنجم ۴۰۰ دلار و در نهایت به سقف ۶۰۰ دلار برسد که معادل جریمههای صادر شده توسط پلیس است.
دوم، گزارش پیشنهاد میکند که پس از پنج تخلف در طول ۱۲ ماه، ثبت خودرو لغو شود. این اقدام باید با صدور اخطار پس از اولین تخلف همراه باشد و برای خودروهای ثبت شده در ایالت نیویورک اعمال شود.
سوم، گزارش خواستار احیای برنامه مهار خودروهای خطرناک تحت کنترل ایالتی است. طبق این پیشنهاد، آستانه تخلفات باید به پنج مورد در سال کاهش یابد و هزینههای اجرایی به مالکان خودروهای متخلف منتقل شود.
چهارم، گزارش پیشنهاد میکند که از دادههای جریمه برای تنظیم نرخهای بیمه استفاده شود، زیرا خودرویی که به طور مکرر جریمه میشود، صرف نظر از هویت راننده آن، یک خودروی ناایمن محسوب میشود.
پیشبینی تأثیر راهکارها
با استناد به تحلیلهای آماری نتیجه این است که اگر خودروهای دارای پنج تخلف یا بیشتر از جادهها حذف میشدند، میتوانستند تا ۴۷ جان را در سال ۲۰۲۲ نجات دهند. این تخمین بر اساس کاهش ۱۸ درصدی مرگ و میر در نمونههای مورد مطالعه محاسبه شده است. به طور خاص، این اقدام میتوانست منجر به نجات جان ۲۲ عابر پیاده، ۲۱ راننده یا سرنشین خودرو و موتورسیکلت، و چهار دوچرخهسوار یا راکب وسایل نقلیه دوچرخ موتوری شود.
در نهایت…
تصور کنید در یکی از خیابانهای نیویورک ایستادهاید. هر چند دقیقه یک بار، صدای دوربینهای کنترل سرعت یا چراغ قرمز را میشنوید که تخلفی را ثبت میکنند. در طول یک سال، این دوربینها ۶.۴ میلیون تخلف را ثبت میکنند – هر کدام میتواند نشانهای از یک فاجعه قریبالوقوع باشد. اما داستان این اعداد پیچیدهتر از آن است که در نگاه اول به نظر میرسد. اکثریت قریب به اتفاق رانندگان نیویورک، شهروندانی مسئولیتپذیر هستند. آنها با دریافت اولین جریمه، رفتار خود را اصلاح میکنند. در واقع، ۴۸ درصد رانندگان پس از دریافت اولین جریمه، دیگر هرگز جریمهای دریافت نمیکنند. اما در این میان، گروه کوچکی از رانندگان هستند – تنها ۱۴ درصد – که مسئول نزدیک به نیمی از کل تخلفات هستند. این همان گروهی است که زنگ خطر را به صدا در میآورد.
تحلیلهای گزارش نشان میدهد که این گروه کوچک، همانهایی هستند که بیشترین احتمال را برای تصادفات مرگبار دارند. در سال ۲۰۲۲، از ۱۴۲ تصادف مرگباری که بررسی شد، در ۶۳ درصد موارد، حداقل یکی از خودروهای درگیر سابقه تخلفات متعدد داشته است. این یعنی ما میتوانستیم ۴۷ زندگی را نجات دهیم – ۲۲ عابر پیاده، ۲۱ راننده و سرنشین، و چهار دوچرخهسوار – اگر فقط خودروهای پرتخلف را از خیابانها حذف میکردیم. حالا تصور کنید اگر شهر نیویورک پیشنهادهای این گزارش را عملی کند. جریمهها به تدریج افزایش مییابند، ثبت خودروهای پرتخلف لغو میشود، و شرکتهای بیمه میتوانند خودروهای پرخطر را شناسایی کنند. این تغییرات میتواند به معنای تفاوت بین زندگی و مرگ برای خانوادهای باشد که فرزندشان را در کالسکه به مدرسه میبرند، برای دوچرخهسواری که به محل کارش میرود، یا برای سالمندی که از عرض خیابان عبور میکند.
این گزارش به ما یادآوری میکند که پشت هر عدد و رقم، یک داستان انسانی نهفته است. هر جریمهای که نادیده گرفته میشود، میتواند به یک تراژدی تبدیل شود، و هر اقدام پیشگیرانه میتواند یک زندگی را نجات دهد. راه حل در دستان ماست – در دادههایی که هر روز جمعآوری میشوند و در ارادهای که برای استفاده از این دادهها نیاز داریم. آیندهای که در آن خیابانهای نیویورک برای همه امنتر است، در دسترس است. تنها باید اراده کنیم که از ابزارهایی که در اختیار داریم، به درستی استفاده کنیم.